Poesia de España

Krajobraz wymiotującego tłumu - Federico García Lorca
(Zmierzch na Coney Island) 

Gruba kobieta szła przed siebie
wyrywając korzenie i zwilżając pergaminy bębnów
gruba kobieta,
która wywraca umierające ośmiornice na lewą stronę.
Gruba kobieta, wróg księżyca,
biegała po ulicach i niezamieszkanych domostwach
i zostawiała na rogach małe czaszki gołębi 
i budziła wściekłość bankietów ostatnich stuleci
i przywoływała demona chleba przez wzgórza zamiecionego nieba
i filtrowała żądzę światła w podziemnej cyrkulacji.
To cmentarze, wiem, że to cmentarze
i ból kuchni pogrzebanych pod piaskiem,
To są martwi, bażanty i jabłka następnej godziny,
wpychający nas do gardła.

Pogłoski nadeszły z dżungli wymiocin
z pustymi kobietami, z dziećmi z gorącego wosku,
ze sfermentowanymi drzewami i niestrudzonymi kelnerami,
którzy podają potrawy solne pod harfami śliny.
Bez lekarstwa, mój synu, wymiotuj! Nie ma lekarstwa.
To nie wymiociny husarii na piersiach prostytutki,
ani wymiociny kota, który przypadkowo połknął żabę.
To martwi, którzy drapią ziemistymi rękami
krzemienne drzwi, gdzie gniją chmury i słodkości.

Gruba kobieta szła przed siebie
z ludźmi ze statków, z tawernami i z ogrodami.
Wymiociny delikatnie wstrząsały swe bębny
wśród paru krwawych dziewcząt,
które prosiły księżyc o ochronę.
Biada mi! Biada mi! Biada mi!
To moje spojrzenie było moje, ale już moje nie jest,
to spojrzenie, które nago drży od alkoholu
i żegna się z niesamowitymi statkami
przy ukwiałach w dokach.
Bronię się tym spojrzeniem
co wypływa z fal, gdzie świt nie ma odwagi,
Ja, poeta bez rąk, zagubiony
wśród wymiotującego tłumu,
bez wylewnego konia do zcięcia
gęstego mchu z moich skroni.
Ale gruba kobieta podążała dalej
i ludzie szukali aptek
gdzie występują gorzkie tropiki.
Dopiero gdy podnieśli flagę i przybyły pierwsze psy
całe miasto zbiegło się przy balustradach przystani.

Pochodzą od Czarnych z Kuby - Federico García Lorca

Kiedy nadejdzie pełnia księżyca, pojadę do Santiago de Cuba,
Pojadę do Santiago
w samochodzie czarnej wody,
Pojadę do Santiago,
zaśpiewają dachy palmy,
Pojadę do Santiago.
Kiedy palma zechce być bocianem
Pojadę do Santiago
i kiedy banan zechce być meduzą
Pojadę do Santiago.
Pojadę do Santiago
z blond głową Fonseki.
Pojadę do Santiago.
I z różą z Romea i Julii
Pojadę do Santiago.
Morze papieru i srebro monet.
Pojadę do Santiago.
O Kuba! Och, rytm suchych nasion!
Pojadę do Santiago.
Och, gorąca talia i kropla drewna!
Pojadę do Santiago.
Harfa żywych pni. Kajman. Kwiat tytoniu.
Pojadę do Santiago.
Zawsze mówiłem, że pojadę do Santiago
w samochodzie czarnej wody.
Pojadę do Santiago.
Bryza i alkohol na kołach
Pojadę do Santiago.
Mój koral w mroku
Pojadę do Santiago.
Morze utonęło w piasku
Pojadę do Santiago,
biały gorąc, martwy owoc.
Pojadę do Santiago.
Och, bydlęca świeżość trzciny cukrowej!
O Kuba! Och, krzywizna westchnienia i gliny!
Pojadę do Santiago.

Świt - Federico García Lorca

Świt Nowego Jorku
ma cztery kolumny z błota
i huragan czarnych gołębi,
które rozpryskują zgniłe wody.

Świt Nowego Jorku jęczy
w dół po ogromnych schodach
szukając pomiędzy krawędziami
kwiatów narysowanego utrapienia.

Nadchodzi świt i nikt nie przyjmuje go do ust
bo tam nie ma jutra ani nadziei możliwej do spełnienia.
Czasem monety we wściekłych rojach
wiercą się i pożerają porzucone dzieci.

Pierwsi wychodzący czują w kościach,
że nie będzie raju ni miłości bezlistnych;
wiedzą, że idą do błota liczb i praw,
do gier bez sztuki, do bezowocnego pocenia się.

Światło jest pochowane przez łańcuchy i hałasy
w bezwstydnym wyzwaniu nauki braknącej korzeni.
W sąsiedztwie są ludzie, którzy chwieją się bezsennie
jakby właśnie wyszli z wraku krwi.

1910 (Przerwa) - Federico García Lorca

Te moje oczy z roku tysiąc dziewięćset dziesiątego
Nie widziały grzebania zmarłych,
ani ludzi na festynach popiołów, którzy szlochali o świcie,
ani serca drżącego, osaczonego jak konik morski.

Te moje oczy z roku tysiąc dziewięćset dziesiątego
Widziały białą ścianę, gdzie dziewczyny oddawały mocz,
pysk byka, trujący grzyb
i niezrozumiały księżyc, który oświetlał w rogach
kawałki suszonej cytryny pod ciężką czernią butelek.

Te moje oczy na szyi kucyka,
w przebitej piersi śpiącej Santa Rosy,
na dachach miłości, z jękami i chłodnymi dłońmi,
w ogrodzie, gdzie koty zjadały żaby.

Poddasze, na którym stary kurz gromadzi posągi i mchy,
pudełka, utrzymujące ciszę pożartych krabów
w miejscu, w którym sen zderzał się z rzeczywistością.
Tam moje małe oczka.

O nic mnie nie pytaj. Widziałem, że rzeczy
gdy szukają swojego kierunku, znajdują swą pustkę.
W powietrzu bez ludzi występuje bolesne poczucie pustki
a w moich oczach ubrane istoty - nie nagie!