Poesia de España

Nie umiem tego ładnie przetłumaczyć :(

Catalina de Alberti, włosko-andaluzyjska - Rafel Alberti
(XIX wiek)

Trzymała pierś w powietrzu i w dłoniach
-czerwony śnieg- crespa clavelina.
Był to zaszczyt rodu gongorin
i chwała mórz albertyjskich.

Wyrósł jak goździk na równinie
Kordoby żyznej i alpejskiej,
i toczył się jak gwiazda i zamorska
niebieska perła przez morza sycylijskie.

Nigdy jej nie widziałem, ale teraz ją czuję
goździk piankowy i masa perłowa mórz
i piasek z podwodnych portów.

Mieszka w morzu i honoruje moje życie,
był kwiatem i na północ od moich miejsc
i honor goździków gongorejskich.

Głos dzięki Tobie (1933) - Pedro Salinas

Cóż za radość być żywym

Cóż za radość być żywym
czuć, że się żyje.
Poddać się
z wielką pewnością, po ciemku,
być kimś innym, poza mną, daleko ode mnie,
mną żyje.

Że kiedy lustra, szpiedzy,
Zapewniają, że rtęć i krótkie dusze
że jestem tu, ja, bez ruchu,
z zamkniętymi oczami i ustami,
odmawiając mi miłości
światła, kwiatu i imion,
przejrzysta prawda jest taka, że ​​idę
nie moimi krokami, lecz innymi
gdzieś daleko i gdzieś tam
Całuję kwiaty, światełka, mówię.

Że jest inny byt, przez który patrzę na świat
ponieważ kocha mnie swoimi oczami.
Że jest inny głos, którym mówię różne rzeczy
nie podejrzewany przez moje wielkie milczenie;
I kocha mnie także swoim głosem.
Życie — co za transport! —
, niewiedza
o tym, jakie są moje działania, co ona robi,
w którym ona żyje, podwójna, jej i moja.
I kiedy ze mną rozmawia
ciemnego nieba, białego krajobrazu,
Zapamiętam
gwiazdy, których nie widziałem, na które ona patrzyła,
i śnieg, który sypał na niebie.

...

Bezsenność - Dámaso Alonso

Madryt to miasto ponad miliona trupów (według najnowszych statystyk).

Czasami w nocy odwracam się i siadam w tej niszy, w której gniję od 45 lat,

i spędzam długie godziny słuchając jęku huraganu, szczekania psów czy przypływ delikatnego światła księżyca.

I spędzam długie godziny jęcząc jak huragan, szczekając jak wściekły pies i płynąc jak mleko z gorącego wymienia dużej żółtej krowy.

I spędzam długie godziny prosząc Boga, pytając Go dlaczego moja dusza powoli gnije,

dlaczego w tym mieście Madrycie gnije ponad milion ciał,

dlaczego miliard ciał na świecie powoli gnije.

Powiedz mi, jaki ogród chcesz nawozić naszą zgnilizną?

Czy boisz się, że wielkie róże za dnia uschną, a smutne, zabójcze lilie w nocy?

Noc - Rafel Alberti

Weź klucz do Rzymu,
bo w Rzymie jest ulica,
na ulicy stoi dom,
w domu znajduje się sypialnia,
w sypialni znajduje się łóżko,
w łóżku jest pani,
zakochana pani,
która bierze klucz,
która opuszcza łóżko,
która opuszcza sypialnię,
która opuszcza dom,
która wychodzi na ulicę,
która bierze miecz,
która biegnie nocą,
zabijając każdego, kto ją mija,
kto wraca na swoją ulicę,
kto wraca do swojego domu,
kto idzie do swojej sypialni,
kto wchodzi do swojego łóżka,
kto ukrywa klucz,
kto ukrywa miecz,
pozostać w Rzymie
bez przechodzących ludzi,
bez śmierci i bez nocy,
bez klucza i bez pani.

Krajobraz wymiotującego tłumu - Federico García Lorca
(Zmierzch na Coney Island) 

Gruba kobieta szła przed siebie
wyrywając korzenie i zwilżając pergaminy bębnów
gruba kobieta,
która wywraca umierające ośmiornice na lewą stronę.
Gruba kobieta, wróg księżyca,
biegała po ulicach i niezamieszkanych domostwach
i zostawiała na rogach małe czaszki gołębi 
i budziła wściekłość bankietów ostatnich stuleci
i przywoływała demona chleba przez wzgórza zamiecionego nieba
i filtrowała żądzę światła w podziemnej cyrkulacji.
To cmentarze, wiem, że to cmentarze
i ból kuchni pogrzebanych pod piaskiem,
To są martwi, bażanty i jabłka następnej godziny,
wpychający nas do gardła.

Pogłoski nadeszły z dżungli wymiocin
z pustymi kobietami, z dziećmi z gorącego wosku,
ze sfermentowanymi drzewami i niestrudzonymi kelnerami,
którzy podają potrawy solne pod harfami śliny.
Bez lekarstwa, mój synu, wymiotuj! Nie ma lekarstwa.
To nie wymiociny husarii na piersiach prostytutki,
ani wymiociny kota, który przypadkowo połknął żabę.
To martwi, którzy drapią ziemistymi rękami
krzemienne drzwi, gdzie gniją chmury i słodkości.

Gruba kobieta szła przed siebie
z ludźmi ze statków, z tawernami i z ogrodami.
Wymiociny delikatnie wstrząsały swe bębny
wśród paru krwawych dziewcząt,
które prosiły księżyc o ochronę.
Biada mi! Biada mi! Biada mi!
To moje spojrzenie było moje, ale już moje nie jest,
to spojrzenie, które nago drży od alkoholu
i żegna się z niesamowitymi statkami
przy ukwiałach w dokach.
Bronię się tym spojrzeniem
co wypływa z fal, gdzie świt nie ma odwagi,
Ja, poeta bez rąk, zagubiony
wśród wymiotującego tłumu,
bez wylewnego konia do zcięcia
gęstego mchu z moich skroni.
Ale gruba kobieta podążała dalej
i ludzie szukali aptek
gdzie występują gorzkie tropiki.
Dopiero gdy podnieśli flagę i przybyły pierwsze psy
całe miasto zbiegło się przy balustradach przystani.